ΤΟ ΤΡΙΓΩΝΟ ΤΩΝ ΒΕΡΜΟΥΔΩΝ

"Χάθηκαν από προσώπου γης" ή "ταξίδεψαν προς τη λησμονιά". Όταν ασχολείται κάποιος με το τρίγωνο των Βερμούδων και διαβάζει γι' αυτό, συναντά συνήθως αυτές τις εκφράσεις. Ένα "τρίγωνο" που έγινε ιδιαίτερα γνωστό κυρίως τη δεκαετία του '50 μέσω των ΜΜΕ (τότε γνώριζαν τεράστια ανάπτυξη), για τις περίεργες ιδιότητες που είχε, καθώς πλοία και αεροπλάνα εξαφανίζονταν δίχως να αφήσουν το παραμικρό ίχνος.

Βέβαια δεν σκοπεύω να σας δώσω κάποια καινούρια στοιχεία αλλά να παρουσιάσω τα πιθανά αίτια των εξαφανίσεων, έτσι όπως έχουν προταθεί από διάφορους ερευνητές, καθώς και ένα σύντομο ιστορικό των συμβάντων που έγιναν στο συγκεκριμένο σημείο του πλανήτη μας. Εσείς, θα σχηματίσετε τη δική σας άποψη για αυτό το μυστήριο.

·         ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΓΕΩΓΡΑΦΙΑΣ

·         ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΠΙΣΗΜΑ ΚΑΤΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ

·         ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΦΑΚΑ

·         ΔΥΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ

·         ΣΜΗΝΟΣ 19

·         ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΤΡΙΓΩΝΑ

·         ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΕΝΑΝ SHERLOCK HOLMES

·         ΕΠΙΛΟΓΟΣ

1.ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΓΕΩΓΡΑΦΙΑΣ

Λίγο πολύ οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε τα όρια του Τριγώνου των Βερμούδων. Αλλά, προτού ξεκινήσω να παρουσιάζω -χρονολογικά κυρίως- τις εξαφανίσεις των διάφορων πλοίων ή αεροπλάνων, καλό θα ήταν να μάθουμε κάποια γεωγραφικά και ιστορικά στοιχεία για την περιοχή αυτή.

Το όνομά της οφείλει σε ένα άρθρο της τοπικής εφημερίδας "Argosy" του 1940, το οποίο, περιγράφοντας το διάγραμμα του "Σμήνους 19" -που είχε εξαφανιστεί τότε-, όριζε τα όρια ως ένα τριγωνικό σχήμα, αφού καλύπτει την περιοχή των ακτών των Βερμούδων Νήσων, τις νότιες ακτές των Ηνωμένων Πολιτειών, την Κούβα, την Ταϊτή και το ΙΙουέρτο Ρίκο. Οι Βερμούδες αποτελούνται από περίπου τριακόσια κοραλλιογενή νησιά, τα οποία ανακαλύφθηκαν το 1515 από τον Ισπανό εξερευνητή Juan de Bermudez, στον οποίο οφείλουν το όνομά τους.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΠΙΣΗΜΑ ΚΑΤΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ

Λίγο μετά την ανακάλυψη των νησιών, το 1515, ένα Βρετα­νικό πλοίο, το "Sea Venture", ναυάγησε στις ακτές ενός από τα νησιά αυτά. Το εν λόγω πλοίο μετέφερε 150 αποίκους για εγκατάσταση στη Virginia του Νέου Κόσμου, που μόλις είχε ιδρυθεί. Δυστυχώς για τους επιβάτες του το καράβι ναυάγησε, με αποτέλεσμα όλοι να μείνουν για εννέα μήνες αποκλεισμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο.

Παρ' όλα αυτά, κάτω από τις οδηγίες του έμπειρου αρχηγού της αποστολής Sir George Somers, κατάφεραν να χτίσουν καλύβες, ενώ για τροφή είχαν ψάρια, αστακούς, καβούρια και θαλάσ­σιες χελώνες και όλα φαίνονταν πως κυλούσαν ήρεμα.

Όμως, ένας ταξιδιώτης του "Sea Venture" φρόντισε να κρατήσει ένα λεπτομερές ημερολόγιο, στο οποίο ανέφερε ορισμένα μυστηριώδη περιστατικά. Ο ταξιδιώτης αυτός λεγόταν William Strachey και ήταν εκλεγμένος γραμματέας της Virginia. Μαζί με τον Somers περιγράφουν ένα περιστατικό που συνέβη κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Ο αρχηγός της αποστολής (ο Somers) εκτελούσε βάρδια. Καθώς ήταν κουρασμένος από την ορθοστασία, είχε ακουμπήσει στο παραπέτο του πλοίου και παρατηρούσε τις αντανακλάσεις του φεγγαριού στη γαλήνια θάλασσα που τους περιέβαλε. Ξαφνικά, κάτι θαμπό αιχμαλώτισε το βλέμμα του. Το "αντικείμενο" κινείτο σαν να ήταν ζωντανό, πότε ανάμεσα στα σύννεφα και πότε πλησιάζοντας το καράβι, μέχρι που χάθηκε εντελώς από τα μάτια του.

Το πρώτο επίσημο περιστατικό εξαφάνισης αφορά σε μια ναυαγοσωστική

βάρκα των αποίκων, την οποία είχαν στείλει για βοήθεια. Η Βάρκα ήταν επανδρωμένη με επτά εθελοντές και επικεφαλής ήταν ο Henry Ravens, ναύκληρος του "Sea Venture". Το ταξίδι τους ξεκίνησε στις 28 Αυγούστου το 1609, ακριβώς έναν μήνα ύστερα από το ναυάγιο του Βρετανικού πλοίου. Δύο μέρες αργότερα το μικρό σκάφος επέστρεψε, καθώς δεν μπόρεσε να βρει πέρασμα ανάμεσα στους κοραλλιογενείς υφάλους. Την επόμενη Παρασκευή, 1η Σεπτεμβρίου, η αποστολή ξεκίνησε για άλλη μια φορά, με τον Ravens σίγουρο πως θα τα κατάφερναν και δίνοντας στους αποίκους την υπόσχεση ότι με το καινούριο φεγ­γάρι θα ήταν πίσω.

Το καινούριο φεγγάρι ήρθε αλλά όχι και ο Ravens με τους συντρόφους του, οι οποίοι δεν ξαναφάνηκαν ποτέ. Οι άνθρωποι του Ι7ου αιώνα πίστεψαν πως υπεύθυνοι για την εξαφάνιση της βάρκας ήταν οι "δαίμονες του Βυθού". Για τους σύγχρονους όμως μελετητές της περιοχής, πρόκειται για το πρώτο τεκμηριωμένο περιστατικό που αναφέρθηκε στην επικίνδυνη ζώνη του Τριγώνου των Βερμούδων.

ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΦΑΚΑ

Η εξαφάνιση της βάρκας των αποίκων του ναυαγίου του "Sea Venture" αποτέλεσε την αρχή του μυστηρίου. Έκτοτε αρκετά πλοία επιφάνειας και υποβρύχια χάθηκαν εντελώς ή βρέθηκαν εγκαταλελειμμένα στο Τρίγωνο.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η τραγωδία του πετρελαιοκίνητου σκάφους εφοδιασμού "Cyclops" 14.500 τόνων, που εξαφανίστηκε στις 4 Μαρτίου του 1918, καθώς ταξίδευε από τα νησιά Barbados για το Norfolk της Virginia των ΗΠΑ, μεταφέροντας ένα πολύτιμο φορτίο μαγνησίου για τους συμμάχους στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1950 το καράβι "Sandra", ένα φορτηγό μήκους περίπου 120 μέτρων, μεταφέροντας τριακόσιους τόνους εντομοκτόνο, ξεκίνησε από το Miami της Florida για τη Savannah της Georgia. Μετά την αναχώρηση, κανείς δεν είδε ξανά το πλοίο ή κάποιο από τα 28 μέλη του πληρώματός του.

ΔΥΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ

          Θα μπορούσα να συνεχίσω την αναφορά για πλοία που εξαφανίστηκαν στο Τρίγωνο γεμίζοντας πολλές σελίδες ακόμα (κάτι άσκοπο όμως, καθώς μπορείτε να ενημερωθείτε γι' αυτά στον πίνακα που σας παραθέτω).

ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΑ ΠΛΟΙΑ

 Γι' αυτό το λόγο θα αναφερθώ σε δύο περιστατικά που αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής, καθώς αποτελούν τα πλέον αντιπροσωπευτικά παραδείγματα εξαφάνισης πλοίων στην περιοχή των Βερμούδων.

Το 1926 ο Rad Miller δεν σταματούσε να επαναλαμβάνει την παράξενη περιπέτεια που του έτυχε στο Τρίγωνο.

Ο Miller είχε κανονίσει να ταξιδέψει για να παραθερίσει στο νησί Pine στις ακτές της Κούβας. Το μόνο μέσο για να φθάσει σε αυτό το νησί ήταν το επιβατικό πλοίο "Porta Νοca", που εκτελούσε τακτικά δρομολόγια ανάμεσα στην Tampa της Florida και τα νησιά Pine και Grand Cayman. Ο Miller, το συγκεκριμένο καλοκαιρινό πρωινό του 1926 που επρόκειτο να αναχωρήσει, πήρε τις αποσκευές του και περπάτησε για την προβλήτα, με σκοπό να επιβιβαστεί στο "Porta Noca". Καθώς πλησίαζε, πέτρωσε από έκπληξη: Ενώ πριν από λίγα λεπτά μπορούσε να δει πεντακάθαρα το επιβατικό, τώρα έβλεπε το "Porta Noca" να βρίσκεται ολόκληρο τυλιγμένο σε μια περίεργη ομίχλη, η οποία περιέβαλε και καθετί γύρω από αυτό. Σε δευτερόλεπτα το όραμα έσβησε και το "Porta Noca" απέκτησε τη γνώριμη όψη του. Ο Miller παρέμεινε στη θέση του, βλέποντας το πλοίο να φεύγει χωρίς αυτόν. Στο δρόμο της επιστροφής για το σπίτι του, 0 Miller συνεχώς αναθεμάτιζε τον εαυτό του για την "ανοησία" που έκανε. Για όλη την υπόλοιπη ζωή του, όμως, δεν έπαυσε να ευχαριστεί το ένστικτό του, διότι το "Porta Noca" δεν έφθασε ποτέ στον προορισμό του.

Δεύτερο συμβάν στο οποίο θα αναφερθούμε είναι οι εξαφανίσεις των δύο υποβρυχίων Scorpion SS298 και Scorpion SSN589. Το SS298 είχε ναυπηγηθεί στα ναυπηγεία του Portsmouth στο New Hampshire των ΗΠΑ και είχε καθελκυστεί στις 20 Ιουλίου του 1942. Το συγκεκριμένο υποβρύχιο είχε πλούσια και επιτυχή δράση κατά το B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με αποτέλεσμα κυβερνήτης και πλήρωμα να έχουν παρασημοφορηθεί τρεις φορές. Στις 29 Δεκεμβρίου το 1943 το υποβρύχιο, με κυβερνήτη τον πλοίαρχο M.G. Schmidt, βγήκε στο πέλαγος για τέταρτη φορά που έμελλε να είναι και η τελευταία του.

Το υποβρύχιο Scorpion SS298 πριν εξαφανιστεί

Συγκεκριμένα, στις 2 Ιανουαρίου 1944 κάλεσε για βοήθεια, καθώς ένας από τους άντρες του πληρώματος είχε σπάσει το χέρι του. Το υποβρύχιο ζητούσε να έρθει σε επαφή με το πολεμικό πλοίο USS Herring (SS-233), που βρισκόταν κοντά του, για να παραλάβει τον τραυματία. Οι καιρικές συνθήκες όμως δεν επέτρεπαν στο πλοίο να παραλάβει τον τραυματία και το "Scorpion" έδειχνε να αντιλαμβάνεται την κατάσταση. "Εντάξει... Η κατάσταση είναι υπό έλεγχο", τηλεγράφησε γύρω στα μεσάνυχτα. Έκτοτε δεν έμαθε κανείς για την τύχη του.

Το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ, προς τιμή του υποβρυχίου, έδωσε το όνομά του σε ένα καινούριο πυρηνοκίνητο υποβρύχιο που κατασκευάστηκε το 1959, το "Scorpion SSΝ589". Όπως το συνονόματό του, έτσι και αυτό έφερε πλήθος διακρίσεων, με αποτέλεσμα να τιμηθεί δύο φορές με το Βραβείο για "Μαχητική Αποτελεσματικότητα". όλα αυτά μέχρι το 1968.

Μετά τη συμμετοχή του σε ασκήσεις του Έκτου Στόλου στη Μεσόγειο, πήρε το δρόμο της επιστροφής για τη Βάση του στο Norfolk, στις ανατολικές ακτές των ΗΠΑ. Στις 21 Μαΐου έδωσε ως στίγμα κάποιο σημείο κοντά στις Αζόρες και βεβαίωσε πως όλα πηγαίνουν κανονικά. Από τότε δεν ξανακούστηκε τίποτε από το υποβρύχιο. Το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ οργάνωσε μυστική αποστολή, οι έρευνες της οποίας κράτησαν για μήνες, μέχρι που στις 20 Οκτωβρίου το υποβρύχιο "Misar" με τη βοήθεια μηχανών τηλεόρασης εντόπισε το κουφάρι του "Scorpion".

Τι είχε συμβεί άραγε; Το ερώτημα παραμένει ακόμα αναπάντητο. Η εξεταστική επιτροπή μελέτησε περίπου 12.000 φωτογραφίες του Βυθού, Χωρίς να μπορεί να δώσει μια απάντηση που να εξηγούσε τη βύθιση του άτυχου υποβρυχίου. Να αναφέρουμε σε αυτό το σημείο πως το "Scorpion" είχε βρεθεί άθικτο σε βάθος 10.000 ποδιών (3.000 μέτρων), 500 μίλια νοτιοδυτικά των Αζόρων και ακριβώς πάνω στα σύνορα του Τριγώνου των Βερμούδων.

ΣΜΗΝΟΣ 19

Αν και αρκετά μυστηριώδη περιστατικά είχαν συμβεί κατά το παρελθόν, κανένα από αυτά δεν ήταν ικανό να κινήσει το ενδιαφέρον του κόσμου για όσα συνέβαιναν στο σύμπλεγμα των Βερμούδων. Το έναυσμα δόθηκε με το τέλος του B' Παγκόσμιου Πολέμου και με τη βοήθεια των ΜΜΕ.

Το πρώτο συμβάν σημειώθηκε σε μια βάση (ΝΑS) του Αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού στη Florida το 1945, στο αεροδρόμιο του Cecil στην Jacksonville. Το συγκεκριμένο αεροδρόμιο ήταν βάση εκπαίδευσης, από όπου στέλνονταν οι πιλότοι για να εξασκηθούν στην εξαπόλυση βομβών. Πρέπει να αναφέρουμε σε αυτό το σημείο πως οι πιλότοι δεν ήταν δόκιμοι αλλά ήδη εκπαιδευμένοι, οι οποίοι αποκτούσαν εμπειρία σε μακρινές πτήσεις και τελειοποιούσαν την τεχνική τους στο βομβαρδισμό.

Για την εκπαίδευσή τους χρησιμοποιούσαν βομβαρδιστικά τύπου SBD-3 Dauntless και SΒ2G Hell Drives, ενώ το πρόγραμμα πρόβλεπε την καθημερινή δίωρη πτήση ενός σμήνους δώδεκα αεροπλάνων σε ακτίνα εκατό μιλίων από τη Βάση. Κάθε αεροπλάνο ήταν επανδρωμένο με δύο άτομα, τον πιλότο κα το βομβιστή - συρματιστή.

Όπως πάντα, τα δώδεκα βομβαρδιστικά που είχαν επιλεγεί για την πτήση εκείνης της ημέρας απογειώθηκαν στελεχωμένα ως συνήθως: Όλοι οι άντρες είχαν σωσίβια, όλα τα αεροπλάνα ήταν εξοπλισμένα με σωσίβιες λέμβους και κανένα δεν παρουσίαζε την παραμικρή ανωμαλία. Οι ώρες περνούσαν και, όταν τα βομβαρδιστικά επέστρεψαν, οι άντρες της βάσης βρέθηκαν μπροστά σε μία έκπληξη: Αντί για δώδεκα αεροσκάφη είχαν επιστρέψει μόνον τα δέκα! Μάταια οι άνθρωποι της βάσης έψαχναν να βρουν τα βομβαρδιστικά και τα πληρώματά τους. Εξαφανίστηκαν, δίχως να αφήσουν ούτε ένα ίχνος.

Με το πέρασμα του χρόνου το περιστατικό ξεχάστηκε κάπως. Όμως τον Δεκέμβρη της ίδιας χρονιάς παίχθηκε ένα νέο δράμα, τόσο μυστηριώδες, που ξεπερνούσε και το καλύτερο σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

Όλα ξεκίνησαν από την αεροπορική βάση του Fort Lauderdale. Όπως και η βάση του Jacksonville, έτσι και αυτή λειτουργούσε ως κέντρο εκπαίδευσης στην τεχνική του βομβαρδισμού. Οι περισσότεροι πιλότοι είχαν τριακόσιες με τετρακόσιες ώρες πτήσης ο καθένας με βομβαρδιστικά TBF Avenger, αεροπλάνα που χρησιμοποιούν ήδη στη βάση. Τα εν λόγω βομβαρδιστικά ήταν από τα μεγαλύτερα και ισχυρότερα μονοκινητήρια. Καθένα τους μετέφερε τρία άτομα: πιλότο, ασυρματιστή, πολυβολητή.

Η συγκεκριμένη πτήση ήταν προγραμματισμένη για τις 5 Δεκεμβρίου 1945, παρουσίαζε όμως μια διαφορά με τις προηγούμενες. Το αεροπλάνο του επικεφαλής είχε μόνο δύο άντρες ως πλή­ρωμα, ενώ τα υπόλοιπα τέσσερα που θα το συνόδευαν ήταν κανονικά επανδρωμένα. Και τα δεκατέσσερα μέλη του Σμήνους 19 είχαν πτητική πείρα που κυμαινόταν από 13 μήνες ως 6 χρόνια. Όλοι τους ήξεραν πολύ καλά πως επρόκειτο να κάνουν τριγωνική περιπολική πτήση 160 μίλια ανατολικά, ύστερα 40 μίλια Βόρεια και μετά πίσω με νοτιοδυτική κατεύθυνση προς τη βάση. Μια εντελώς συνηθισμένη πτήση γι' αυτούς...

Οι καιρικές συνθήκες, αν και τις πρωινές ώρες ήταν άστατες, την ώρα της πτήσης ήταν άψογες, με θερμοκρασία 38 βαθμούς και επιφανειακούς ανέμους που έφθαναν μέχρι τους 31 κόμβους. Τρεις από τους πιλότους του σμήνους ήταν στενοί φίλοι και κοιμόνταν στον ίδιο θάλαμο. Αναφερόμαστε στο δεκανέα Robert F. Gullivan, τον υποδεκανέα Robert Ρ. Gruebel και το λοχία Allen Cosnar. Λίγο πριν από την πτήση, και ενώ οι δύο πρώτοι ήταν έτοιμοι, ο λοχίας Cosnar αρνήθηκε να τους ακολουθήσει. "Μπορείτε να πηγαίνετε" τους είπε. "Εγώ δεν θα έρθω. Ναι, ναι... Το ξέρω, σας φαίνεται παράξενο και είναι. Όμως να... δεν θέλω να έρθω. Αλλωστε δεν είμαι υποχρεωμένος, αφού έχω συμπληρώσει κανονικές ώρες πτήσεις για αυτό το μήνα" είπε.

Οι φίλοι του αρκέστηκαν σε ένα "γεια χαρά" και έφυγαν από το θάλαμο. Στο κτίριο επιχειρήσεων συνάντησαν τα υπόλοιπα μέλη του σμήνους και, αφού έγινε η συνήθης ενημέρωση και εξετάστηκαν με σχολαστικότητα όλα τα αεροπλάνα, απογειώθηκαν στις 14:00. Φθάνοντας στο στόχο τους, ένα εγκαταλελειμμένο πλοίο νότια από τα νησιά Bimini, εκτέλεσαν μια σειρά βολών και πήραν το δρόμο της επιστροφής. Σε αντίθεση όμως με τις προηγούμενες πτήσεις, δεν επέστρεψαν ποτέ...

Πίσω στη βάση, ο Cosnar περίμενε την άφιξη της πτήσης. Ταυτόχρονα, στον πύργο ελέγχου ο ασυρματιστής κοίταξε το ρολόι του: σχεδόν 16:00. Ετοιμαζόταν να παραδώσει στον επόμενο, όταν τα ακουστικά του "έπιασαν" το ακόλουθο μήνυμα: "Καλούμε πύργο ελέγχου.... Καλούμε πύργο ελέγχου.... Κατάσταση έκτακτης ανάγκης... Φαίνεται πως είμαστε εκτός πορείας... Δεν μπορούμε να προσανατολιστούμε... Επαναλαμβάνω... Δεν μπορούμε να προσανατολιστούμε..." Η φωνή που απεγνωσμένα ζητούσε οδηγίες ανήκε στον, εδώ και χρόνια επικεφαλής του Σμήνους 19, υποσμηναγό Charles Taylor.

"Ποιο είναι το στίγμα σας;" (πύργος ελέγχου)

"Δεν είμαστε σίγουροι, φαίνεται πως έχουμε χαθεί." (Taylor)

"Υποθέτουμε πως κατευθύνεστε δυτικά." (πύργος ελέγχου)

"Δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το πού πάμε ούτε για το κατά πού πέφτει η Δύση... Όλα πάνε λάθος... Είναι παράξενο... Ακόμα και ο ίδιος ο ωκεανός δεν μοιάζει να είναι όπως θα έπρεπε..."

Το προσωπικό του πύργου είχε μείνει κατάπληκτο. Ακόμα και αν όλες οι πυξίδες του σμήνους είχαν χαλάσει, δεν γινόταν να μην μπορούν να ξεχωρίσουν προς τα πού έπεφτε η Δύση, τη στιγμή μάλιστα που ο Ήλιος άρχιζε να αγγίζει το δυτικό ορίζοντα και οι καιρικές συνθήκες ήταν πολύ καλές. Τα επόμενα σαράντα λεπτά ο πύργος ελέγχου άκουγε τις συνομιλίες μεταξύ των πιλότων και όλοι φαίνονταν το ίδιο συγχυσμένοι. Ξαφνικά, χωρίς λόγο, ο Taylor ζήτησε από τον άλλο εκπαιδευτή, τον ε­πισμηναγό George W. Stivers, να αναλάβει την αρχηγία του σμήνους.

Στο μεταξύ, τα νέα στη βάση έγιναν γρήγορα γνωστά, με αποτέλεσμα ο Cosnar να τρέξει στον πύργο ελέγχου την ώρα που ο Stivers έστελνε το ακόλουθο μήνυμα: "Η ώρα είναι 16:25, θα πρέπει να είμαστε κάπου 225 μίλια ΒΑ της βάσης. Είναι σαν να..."

Η μετάδοση έσβησε. Ο Cosnar καθώς και το προσωπικό του πύργου ελέγχου αγωνιούσαν, περιμένοντας ένα νέο μήνυμα. Ξαφνικά η φωνή του Stivers ξανακούστηκε: "Είναι σαν να εισχωρούμε σε ασπρουδερό νερό... Είμαστε ολότελα χαμένοι..."

Αυτό ήταν το τελευταίο μήνυμα του Σμήνους 19. Το Fort Lauderdale έστειλε μήνυμα στη βάση του Banana River, αναφέροντας πως το Σμήνος 19 ήταν σε κατάσταση επείγουσας ανάγκης.

Αμέσως απογειώθηκε ένα Martin PBM Mariner με αρχηγό τον υποσμηναγό Harry Con. Μισή ώρα αργότερα ο ασυρματιστής του Mariner έστελνε μήνυμα πως ήταν στο σημείο όπου υποτίθεται ότι βρίσκονταν τα Avenger, αλλά δεν έβλεπε τίποτα. Δεν διακρινόταν κανένα ίχνος των χαμένων αεροπλάνων. Αυτό ήταν το τελευταίο μήνυμα που έδωσε το Mariner, γιατί βρήκε την ίδια τύχη με το Σμήνος 19. Εξαφανίστηκε, δίχως να αφήσει το παραμικρό ίχνος...

Το Fort Lauderdale κάλεσε σε βοήθεια το ναύσταθμο και την ακτοφυλακή, χωρίς όμως αποτέλεσμα.

Ξαφνικά, ένας ασυρματιστής έλαβε στο δέκτη του ένα σήμα και αναστατώθηκε: "FT, FT, FT...". Τα γράμματα αυτά ήταν μέρος του κωδικού συστήματος του Σμήνους 19 και κανένα άλλο αεροπλάνο δεν μπορούσε να τα χρησιμοποιήσει. Το περίεργο ήταν πως κανένα από τα

αεροπλάνα δεν μπορούσε να το έχει στείλει, αφού τα καύσιμά τους είχαν τελειώσει πριν από δύο ώρες.

Μάταια ο ασυρματιστής προσπαθούσε να αποκτήσει επαφή με το σώμα. Τίποτα. Όσον αφορά στις έρευνες που έγιναν, δεν βρέθηκαν ούτε προσωπικά αντικείμενα ούτε ρούχα ούτε πτώματα. Τίποτα...

Το Ναυτικό σύστησε μια εξεταστική επιτροπή, η οποία δεν κατάφερε να ρίξει φως στην υπόθεση. Ένα μέλος της, μάλιστα, είχε δηλώσει: "Θα έλεγε κανείς πως πέταξαν στον Αρη"!

Τα επόμενα χρόνια σημειώθηκαν κι άλλες παρόμοιες εξαφανίσεις αεροπλάνων  και σε όλες τις περιπτώσεις δεν βρέθηκε τίποτα.

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΤΡΙΓΩΝΑ

Και να ήταν μόνο οι Βερμούδες... Σύμφωνα με την Εταιρία για τη Διερεύνηση των Ανεξήγητων Φαινομένων με έδρα τη Νέα Υόρκη, σε όλο τον κόσμο υπάρχουν ακόμη δέκα "τρίγωνα", που απλώνονται κατά διαστήματα 72 μοιρών, έτσι καταμερισμένα ώστε τα πέντε να είναι στο βόρειο ημισφαίριο και τα άλλα πέντε στο νότιο. Εκτός λοιπόν από το Τρίγωνο των Βερμούδων, υπάρχουν επίσης τα εξής "τρίγωνα":

Η Θάλασσα του Διαβόλου στην Ιαπωνία, στη Δυτική Μεσόγειο, στα βορειοανατολικά της Χαβάη, στη νοτιοανατολική ακτή της Αργεντινής, στη νοτιοανατολική ακτή της Νότιας Αφρικής, στη θάλασσα της Ταζμανίας στην Αυστραλία, στον Ανατολικό Ινδικό Ωκεανό, στη δυτική περιοχή του Ινδικού Ωκεανού έξω από τις νοτιοδυτικές ακτές της Αυστραλίας και μία στο Αφγανιστάν, που είναι το μοναδικό χερσαίο "τρίγωνο". Αν τα συμπεράσματα της Εταιρίας είναι σωστά, τότε η υδρόγειος είναι ζωσμένη από μια ακριβή τριγωνομετρική ζώνη ισόπλευρων τριγώνων, που όλα απέχουν ίσα μεταξύ τους!

Βέβαια τα ανωτέρω δεν σημαίνουν ότι, όταν σχεδιάζετε τις καλοκαιρινές διακοπές σας, θα πρέπει να αποφεύγετε τις προαναφερθείσες περιοχές. Απλώς να τις προγραμματίσετε καλύτερα!