|
Ήταν
23 Απριλίου 2003, Μεγάλη Τετάρτη, όταν
συντελέστηκε το σημαντικότατο κατά
πολλούς γεγονός. Ο Ντεκτάς, το πιόνι της
Αγκυρας στην τουρκοκρατούμενη Κύπρο,
απεφάσισε να ανοίξει τα οδοφράγματα
και να άρει τους περιορισμούς στη
διακίνηση. Πολλοί άρχισαν να μιλούν για
την αρχή του τέλους, άλλοι ήλπιζαν ότι
θα συνέβαινε ότι στο Βερολίνο, άλλοι
ότι ο κόσμος θα παρέσυρε με την
επιθυμία του για επανένωση κάθε
εμπόδιο. Οι μόνοι που έμειναν αμίλητοι
ήταν οι πολιτικοί άρχοντες. Ούτε
κυβέρνηση, ούτε συμπολίτευση, ούτε
αντιπολίτευση. Όλοι έμειναν άφωνοι.
Αφησαν τον κόσμο να πελαγοδρομεί, να
παλινδρομεί ανάμεσα στο συναίσθημα που
του υπαγόρευε να επισκεφθεί τα
κατεχόμενα και στη λογική που του
έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου. Η πρώτη
αντίδραση από μεριάς κυβέρνησης έφτασε
αρκετές ώρες μετά και εμφανώς
καθυστερημένη αφού πάμπολλοι ήταν
αυτοί που είτε είχαν ήδη μεταβεί στα
οδοφράγματα για να προχωρήσουν στα
κατεχόμενα, είτε είχαν είδη αποφασίσει
να επισκεφθούν τα κατεχόμενα. «Το να
επισκεφθεί ή όχι κάποιος τα κατεχόμενα
επαφίεται στη συνείδησή του και στον
πατριωτισμό του» δήλωνε με βλέμμα
απλανές ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.
Ευχαριστώ πολύ. Μας φωτίσατε. Από τη
στιγμή που το ίδιο το κράτος δεν βγάζει
μια σαφή ανακοίνωση επί του θέματος το
θέμα γίνεται πιο πολύπλοκο.
Όλοι έψαχναν για μια δικαιολογία, όχι
για τους άλλους, αλλά για τον εαυτό τους.
Για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Για να βρουν τον τρόπο να πείσουν τον
εαυτό τους ότι επισκεπτόμενοι τα
κατεχόμενα δεν διέπρατταν έγκλημα όπως
φώναζαν ελάχιστοι. Και οι δικαιολογίες
ήταν απλές. Θα πάρω τη γερόντισσα μάνα
μου να δει το σπίτι μας και να ανάψει το
καντήλι στον τάφο του παππού στο
κοιμητήριο του κατεχομένου χωριού. Θα
πάμε να προσκυνήσουμε τον Απόστολο
Αντρέα. Θα πάμε να δούμε το σπίτι μας
και να επιστρέψουμε. Θα πάμε να
δείξουμε στα «μωρά» το σπίτι των
προγόνων τους. Ε αφού όλοι είχαν κάποιο
συγκεκριμένο προορισμό και έλεγαν ότι
θα επέστρεφαν αμέσως πώς καθημερινά τα
παραλιακά καφεστιατόρια στις
κατεχόμενες πόλεις ήταν γεμάτα; Πως
μετά από μια δυο βδομάδες άρχισε να
γίνεται γνωστό ότι τα ξενοδοχεία στην
κατεχόμενη περιοχή δέχονταν ολοένα και
περισσότερους διανυκτερεύοντες
Ελληνοκυπριούς; Μήπως πάνω από το σπίτι
των προγονών των παιδιών κτίστηκε
ξενοδοχείο και είπαν να
διανυκτερεύσουν εκεί για να νοιώσουν
σαν στο σπίτι τους; Μήπως πηγαίνοντας
στον Απόστολο Ανδρέα για προσκύνημα
άνοιξε η όρεξη μας και είπαμε να
δοκιμάσουμε αν το ψάρι στα κατεχόμενα
είναι νοστιμότερο; Μήπως στις
ελεύθερες περιοχές δεν υπάρχουν
εστιατόρια; Μήπως δεν υπάρχει ναός του
Αποστόλου Ανδρέα στις ελεύθερες
περιοχές. Μήπως τα ξενοδοχεία στα
κατεχόμενα προσφέρουν καλύτερη
εξυπηρέτηση; Δεν μας έμεινε τέλος
πάντων ίχνος συνείδησης;
Συν τοις άλλοις ήταν και τα τέλη για την
υποχρεωτική οδική ασφάλεια που έπρεπε
να καταβάλλονται από τους οδηγούς που
περνούσαν εποχούμενοι στα κατεχόμενα.
Στα τέλη αυτά προστίθενται και κανένας
καφές στο λιμανάκι της Κερύνειας, καμιά
επίσκεψη στο κάστρο της Καντάρας, καμιά
αγορά από κανένα μαγαζάκι, κανένα
γέμισμα του αυτοκινήτου με βενζίνη (αφού
ανακάλυψαν οι άθλιοι ότι τα καύσιμα
είναι φτηνότερα στα κατεχόμενα), κανένα
πιάτο φαγητό σε κάποιο εστιατόριο, και
ο Ντεκτάς τρίβει τα χέρια του από
ικανοποίηση αφού όλα αυτά τα χρήματα
καταλήγουν στα ταμεία του ψευδοκράτους
του. Αφού ο ίδιος δεν κατάφερε να
προσελκύσει ξένους τουρίστες είπε να
δελεάσει τους ντόπιους και το κόλπο
φυσικά έπιασε.
Και τίθεται τελικά η ερώτηση. Ξέρουμε
τι τέλος πάντων θέλουμε; Η απάντηση
έρχεται αμέσως αρνητική. Αν μας έλεγε
κάποιος ότι θα αναγνωριστεί το
ψευδοκράτος και θα δικαιούμαστε να
μεταβαίνουμε στα κατεχόμενα μόνο ως
τουρίστες θα του λέγαμε ότι δεν έχει
σώας τας φρένας. Και να όμως που δείξαμε
με τη συμπεριφορά μας ότι το
αποδεχόμαστε. Δέχεσαι κύριε εσύ που
μεταβαίνεις στα κατεχόμενα έλεγχο από
την "αστυνομία" του Ντεκτάς;
Δείχνεις κύριε διαβατήριο για να
περάσεις στο άλλο "κράτος";
Υπόκεισαι κύριε στους νόμους του "κράτους"
του Ντεκτάς; Αν συλληφθείς κύριε θα
οδηγηθείς σε "δικαστήριο" του
Ντεκτάς; Θα δικαστείς με τους "νόμους"
του; Θα πληρώσεις το πρόστιμο που θα σου
επιβληθεί; Θα πληρώσεις για να μπεις να
δεις τους κλεμμένους αρχαιολογικούς
χώρους (όσοι απέμειναν); Και φυσικά ΝΑΙ.
Αν αυτό δεν είναι αναγνώριση του
ψευδοκράτους τότε τι είναι. Δηλαδή δεν
θα μας πείραζε η λύση που θα βρεθεί να
είναι διχοτόμηση και αναγνώριση του
ψευδοκράτους; Όσο για την ανυπόστατη
πλέων δικαιολογία ότι μόνο τα κράτη
αναγνωρίζουν κράτη υπάρχει μία
λογικότατη απάντηση. Αφού με τις
πράξεις μας αναγνωρίζουμε το κράτος
του Ντεκτάς, αφού είμαστε εμείς που
υποτίθεται ότι θα αποτρέπαμε τα άλλα
κράτη να αναγνωρίσουν τον Ντεκτάς τι
άλλο περιμένουμε; Βλέποντας τη
συμπεριφορά μας οι ξένοι θα σκέφτονται
οτι αφού εμείς με τις πράξεις μας
δείχνουμε ότι δεν έχουμε κανένα
πρόβλημα να διχοτομηθεί το νησί μας
και να επισκεπτόμαστε ως τουρίστες τα
κατεχόμενα τότε αυτοί γιατί να
επιδιώκουν να μας βρουν μια λύση
διαφορετική. Αφού εμείς έχουμε
αναπτύξει τη νοοτροπία του τουρίστα (διαβατήρια,
διανυχτερεύσεις, καζίνο, διασκέδαση)
και δείχνουμε ότι περνάμε καλά, αφού
εμείς βάζουμε τα χέρια μας για να
βγάλουμε τα μάτια μας ενισχύοντας
οικονομικά τον Ντεκτάς γιατί να
προσπαθήσουν οι άλλοι για μας για να
μας βρουν μια λύση δίκαιη στο πρόβλημά
μας; Αφού αυτοί που μεταβαίνουν στα
κατεχόμενα έχουν προδώσει το όραμα 29
χρόνων για μόνιμη επιστροφή και
εγκατάσταση όλων των προσφύγων(ασχέτως
αν αυτόν τον αγώνα τον έχουν προδώσει
προ πολλού όλοι οι πολιτικοί) τι άλλο
μπορούν να χαρακτηριστούν παρά
ΠΡΟΔΟΤΕΣ. Εξ αιτίας αυτών έχουν περάσει
εκατομμύρια λίρες στα ταμεία του
Ντεκτάς. ΞΥΠΝΑΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ. ΛΥΣΗ
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ Ο
ΑΝΤΙΚΑΤΟΧΙΚΟΣ. |
